Oferta

METODA  Briana Mulligana z Nowej Zelandii jest specjalistyczną metodą diagnostyczno – terapeutyczną ciągle rozwijającą się wraz z postępem medycyny. Brian Mulligan opracował, a następnie opublikował zasady stosowania takich technik jak „NAG”, „SNAG”, „odwrotne NAG” oraz mobilizacje połączone ruchem /tzw. techniki „MWM”/ i wiele innych. Są to techniki działające bezpośrednio na stawy, a pośrednio na układ nerwowo-mięśniowy. Metoda ta, jako oryginalna sama w sobie, ma niektóre wspólne elementy z technikami wg Kaltenborna, Maitlanda oraz Positional Release Techniques. Nowatorskie podejście jego konceptu polega m.in. na połączeniu ruchu biernego wykonywanego przez terapeutę i ruchu czynnego wykonywanego przez pacjenta. Zaburzenia w mechanice poszczególnych elementów segmentu ruchowego mogą wpływać na siebie wzajemnie, ale ich analiza powinna odbywać się wieloaspektowo w odniesieniu do całego narządu ruchu, a także innych układów.

Koncepcja Mulligana zakłada:

  • całkowitą bezbolesność podczas stosowania technik mobilizacyjnych,
  • funkcjonalne obciążenie powierzchni stawowych siłą grawitacji,
  • łączenie ruchu biernego, mobilizacyjnego w płaszczyźnie powierzchni stawowych z czynnym ruchem kątowym w tym samym stawie,
  • stosowanie docisku na końcu zakresu bezbolesnego ruchu,
  • wykonanie odpowiedniej liczby powtórzeń wyżej wymienionej procedury terapeutycznej,
  • polecenie „zadania domowego” dla pacjenta, polegającego na wykonywaniu indywidualnie dobranych specjalistycznych ćwiczeń.

Praktyczne zastosowanie metody Briana Mulligana daje terapeutom manualnym/fizjoterapeutom wiedzę i nowe narzędzia do pracy z pacjentami z dysfunkcjami w obrębie stawów kręgosłupa, stawów obwodowych i z chorobą krążka międzykręgowego, dolegliwościami  i zawrotami głowy, chronicznymi stanami bólowymi narządu ruchu i innymi.
Źródło: www.mulliganconcept.pl

Koncepcja Plaatsmana narodziła się w Holandii I stanowi połączenie różnych metod terapii manualnej, min. Cyriaxa, Maitlanda, Kaltenborna-Evjenth, McKenziego, Mulligana, BUtlera oraz wielu innych.

Specjalizuje się w diagnostyce oraz leczeniu dolegliwości stawowych, mięśniowych, a także pochodzących z układu nerwowego. Metoda ta nie skupia ciałej uwagijedynie na objawach, lecz przede wszystkim na znalezieniu przyczyny leżącej u podstaw dolegliwości.

Każda dysfunkcja analizowana jest przez logiczny system oceniania, który pozwala na sprecyzowanie przyczyny danej dolegliwości. Jedynym sposobem pełnego powrotu do zdrowia jest wyeliminowanie pierwotnej patologii.

Jest terapią całego ciała. Zakłada ona, że na problem, który powstał w aparacie ruchu, organizm człowieka reaguje jako całość. Ludzkie ciało zmuszone zostaje skompensować w jakiś sposób powstałe zaburzenie. Praktyka pokazuje, iż mechanizmy kompensacyjne są rozproszone po całym ciele, do tego zawsze według ustalonego wzorca. Tym samym dają się w łatwy sposób rozpoznać.
Doświadczenie dowodzi ponadto, że szybkie i trwałe uporanie się z problemami oraz bólami, wymaga poświęcenia w ramach terapii najwyższej uwagi właśnie systematyce mechanizmów kompensacyjnych.
W terapii integracji funkcjonalnej nie stosuje się zatem zabiegów miejscowych, ograniczających się wyłącznie do obszaru bólowego. Badanie i terapia obejmują zawsze powiązania przyczynowo-skutkowe.

Istnieją liczne wskazania do stosowania metody Łańcuchów Mięśniowych. Na polu zapobiegania pozwala ona zoptymalizować możliwości ciała za pomocą lepszego codziennego kierowania napięciami związanymi z zachowaniem i uświadomieniem poprawnych gestów. W dziedzinie terapii, opierając się na podstawowym pojęciu terenu predysponowanego, metoda GDS powraca do przyczyn różnych patologii, takich jak zwyrodnienie stawów, bóle (lumbago, ból lędźwiowy, bóle szyi) i innych dolegliwości. Dla zaburzenia statyki kręgosłupa, takiego jak nadmierna lordoza, kifoza czy skolioza, metoda ta może stanowić dobrodziejstwo, tym bardziej, że stanowi ona podejście globalne, biorące pod uwagę dużą liczbę parametrów oddziałujących przy tych dolegliwościach. Metoda ta proponuje oryginalne, skuteczne i trwałe rozwiązania służące leczeniu patologii kończyn. Metoda ta pozwala także na opracowanie strategii postawy w celu uniknięcia nawrotów i pojawiania się nowych patologii. Można stosować ja u wszystkich pacjentów, od dzieci do osób starszych. 

AFS to połączenie nauk fizycznych, biologicznych i behawioralnych, które składają się na proces Zasad-Strategii-Technik dla potrzeb badania funkcjonalnego, treningu, rehabilitacji i prewencji przed urazami, które stanowią praktyczne i kompleksowe narzędzie dla terapeutów i trenerów w pracy z pacjentami, jak i wyczynowymi sportowcami, niezależnie od ich wieku, czy możliwości. 

- Teoria i koncepcja Kinetic Control: zrozumienie ruchu i jego funkcji. Klasyfikacja, diagnostyka, stabilizacja niekontrolowanego ruchu.
- Kręgosłup lędźwiowy: Diagnostyka i ocena mechanicznej niestabilności lędźwiowego odcinka kręgosłupa. Podział na grupy pod względem objawów klinicznych. Motoryczna kontrola, stabilizacja i terapia.
- Diagnostyka, ocena i funkcjonalna rehabilitacja mechanicznej niestabilności biodra oraz kończyny dolnej. Trening kontroli motorycznej. 

(Trening funkcjonalny jest kształtowaniem fundamentalnych wzorców ruchowych leżących u podstaw motoryczności człowieka. Fundamentem tego procesu jest zintegrowane, wielopłaszczyznowe działanie wymagające przyspieszania, hamowania i stabilizacji segmentów ciała). 

Metoda ta koncentruje się na powięzi mięśniowo-szkieletowej, pozwalając na zidentyfikowanie specyficznie zlokalizowanych stref powięzi łączących się z określonymi zaburzeniami ruchomości. Metoda ta proponuje całościowe omówienie systemu powięziowego, począwszy od rozwojuembrionalnego, przez jego budowę fizjologiczną po rolę w propriocepcji. Szczegółowo opracowane modele biomechaniczne pomagają w wyborze konkretnych punktów wymagających leczenia, po wcześniejszym ustaleniu który ruch jest bolesny i ograniczony. Dzięki zastosowaniu odpowiedniej manipulacji bądź mobilizacji konkretnej strefy powięziowej następuje przywrócenie ruchomości i w konsekwencji zmniejszenie bólu. Pojęcie manipulacji powięziowych obejmuje techniki stosowane w leczeniu powięzi głębokiej i jej składowych mięśniowych (omięsna, namięsna, śródmięsną). Termin mobilizacje powięziowe oznacza techniki stosowane w leczeniu okołostawowych składowych powięzi głębokiej: troczków, przegród międzymięśniowych, więzadeł. 

Istnieją liczne wskazania do stosowania metody Łańcuchów Mięśniowych. Na polu zapobiegania pozwala ona zoptymalizować możliwości ciała za pomocą lepszego codziennego kierowania napięciami związanymi z zachowaniem i uświadomieniem poprawnych gestów. W dziedzinie terapii, opierając się na podstawowym pojęciu terenu predysponowanego, metoda GDS powraca do przyczyn różnych patologii, takich jak zwyrodnienie stawów, bóle (lumbago, ból lędźwiowy, bóle szyi) i innych dolegliwości. Dla zaburzenia statyki kręgosłupa, takiego jak nadmierna lordoza, kifoza czy skolioza, metoda ta może stanowić dobrodziejstwo, tym bardziej, że stanowi ona podejście globalne, biorące pod uwagę dużą liczbę parametrów oddziałujących przy tych dolegliwościach. Metoda ta proponuje oryginalne, skuteczne i trwałe rozwiązania służące leczeniu patologii kończyn. Metoda ta pozwala także na opracowanie strategii postawy w celu uniknięcia nawrotów i pojawiania się nowych patologii. Można stosować ja u wszystkich pacjentów, od dzieci do osób starszych. 

Metoda Ackermanna jest ukierunkowanym systemem terapii, którą wyróżnia szczegółowa diagnostyka pacjenta oraz precyzyjna technika leczenia manualnego. 

Metoda Ackermanna sprawdza się w leczeniu dysfunkcji o charakterze funkcjonalnym, natomiast długotrwale utrzymujące się zmiany funkcjonalne mogą prowadzić do wystąpienia zmian strukturalnych (np. osteofity). Fundamentalne znaczenie dla utrzymania prawidłowej postawy ma miednica oraz stawy krzyzowo-biodrowe. To one jako pierwsze podczas terapii są badane. Poza tym podczas badania terapeuta palpacyjnie sprawdza położenie wszystkich kręgów zaczynając od odcinka lędźwiowo-krzyżowego, a kończąc na odcinku szyjnym oraz stawach szczytowo-obrotowym i szczytowo-potylicznym. Każda dysfunkcja, która zostanie wykryta jest poddawana terapii.

Trening przygotowujący do sezonu, składa się z ćwiczeń na wytrzymałość, siłę oraz rozciąganie mięsni szczególnie w obrębie stawu kolanowego.

Trening dla kobiet pragnących szybko wrócić do formy, sylwetki oraz właściwego rozmiary ubrań sprzed okresu ciąży. Zestaw ćwiczeń jest dostosowany do możliwości fizycznych i czasowych młodej mamy.

Trening funkcjonalny rozumiany jest jako specyficzny zaplanowany ciąg ćwiczeń od izolowanych do globalnych ćwiczeń obejmujących ruch we wszystkich płaszczyznach.